در جریان این مذاکره با پیشنهادات تحقیرآمیز و سخیف دموکرات ها روبرو می شود و بحث بر سر معامله با عزت یک ملت به میان می آید و اینجا، همان نقطه ای است که دکتر چمران، پایش را جلوتر نمی گذارد و بر اصول انقلابی و مقاومت خود پافشاری می کند.
او البته در حین مذاکرات منتظر رسیدن قوای پشتیبانی نیز بود اما قدرت طلبانی که بعدها مشخص شد بسیاری از آنها سر در آخور بیگانگان و دشمنان این مرز و بوم داشتند، در این باره کوتاهی محض کردند.
دکتر چمران پس از مشاهده گستاخی دشمن در میز مذاکره،
سلام بر آنهایی که از نفس افتادند تا ما از نفس نیفتیم،
قامت راست کردند تا ما قامت خم نکنیم،
عده ای از باقی مانده های جلبک های سبز و اصلاح طلبان افراطی و گروهک تروریستی مجاهدین خلق فکر می کنند ایران هم اکراین است و تلاش دارند از شیوه جدید براندازی حکومت که همان قدرت خیابانی Power of Street است برای بر اندازی انقلاب اسلامی مردم اقدام کنند.
رزمنده ای گفت:
چند روز بعد از عملیات، یک نفر رو دیدم که کاغذ و خودکار گرفته بود دستش هر جا می رفت همراه خودش می برد..
«حاج قاسم سلیمانــی» در کنار پــدرشان در جبهه
شیـمون پــرز :
خاورمیانــه روی انگشت «ژنــرال قاسم سلیمانـی» میچرخـد!
«خواب ابدی در کنار مهمات»
مهمات می بردم.
چند نفر توی جاده دست تکان دادند، سوارشان کردم.
گفتم: شما که هنوز دهنتان بوی شیر می دهد. نمی ترسید از جنگ؟
خندیدند و صلوات فرستادند و آمدند بالا کنار مهماتها نشستند.
جلوتر گفتند: با چراغ خاموش برو، عراقی ها روی جاده دید دارند، بدجوری می زنند.
ولی چراغ خاموش رفتن مساوی بود با رفتن ته دره!
یعنی خط بدون مهمات!
جاده هاى کردستان آن قدر ناامن بود که وقتى مى خواستى از شهرى به شهر دیگر بروى ، مخصوصا توى تاریکى ، باید گاز ماشین را مى گرفتى ، پشت سرت را هم نگاه نمى کردى.
اما «زین الدین» که همراهت بود ، موقع اذان ، باید مى ایستادى کنار جاده تا نمازش را بخواند. اصلا راه نداشت.
