«ما و آینده»
«مصاحبة جبهة فکری و فرهنگی انقلاب با استاد طاهرزاده»
«قسمت دوم»
سؤال: در مورد بعضی سخنران‌ها گفته می‌شود سخنان‌شان در متن تاریخی که قرار داریم، نیست. هرچند آن سخنرانان در تاریخ گذشته و در جوانی‌شان سخنانِ به‌جا و مفید داشته‌اند. ما چه تدبیری می‌توانیم به‌کار گیریم برای فهم تفاوت نسلی که قبل از انقلاب در اوج جوانی با آن سخنرانی‌ها فعالیت‌شان آن‌چنان بوده که ملتی را به حرکت درآورد، با نسلی که اکنون در دست همان بزرگواران هستند و سال‌هاست مشاهده می‌کنند منابرشان خلوت شده و در همین رابطه قشر جوان در نماز جمعه‌ها کمتر شرکت می‌کنند، اما به این استنباط نمی‌رسند که دوره منولوگ یا ابلاغ فردی گذشته است. چگونه است که خودشان متوجه این تغییرات نمی‌شوند؟ به نظر شما شرایط طوری است که ما نمی‌توانیم خود را با این شرایط سازگار کنیم و یا در نسبت با این تغییراتی که پیش آمده تعریف کنیم! و یا باید کار کرد تا هرچه بیشتر گویندگان متوجه شرایطی شوند که آن‌ها را در برگرفته و با توجه به فرهنگ شناخت زمانه که در آموزه‌های دینی بر آن تأکید شده، عمل نمایند و سخن بگویند؟
