سلام استاد بزرگوار:
این روزهای خوب ماه رمضان هر جا که می‌نشینی از تلویزیون گرفته تا منبر علما، همه از رحمت واسعه الهی و توبه پذیر بودن پروردگار صحبت می‌کنند و داستان و احادیثی از توبه و تحول های درونی گنهکاران نقل می‌کنند که به حق هم درسته و امیدوار کننده. ولی استاد عزیز تو همه این حکایات و احادیث فردی که بهش رحم شده و توبه کرده با محیط مذهبی و ادعیه و ائمه بیگانه بوده و بنا بر صفای ذاتی و مصلحت الهی متحول شدند و خدا هم برای کسی که برگشته سنگ تمام می‌گذارد.
اما من و امثال من چه کنیم که از بچگی فرائض دینی رو به جا می آوردم و جلسات دینی را شرکت می‌کردم و از بچگی سر سفره اهل بیت (َع) بودیم، نمک خوردیم و نمکدان شکستیم. درست است که ظاهرا آدم خوبی هستم و نماز می خوانم و روزه می گیرم و زیارت می روم و خلاصه عمل کردنم خوب است ولی گناه نکردنم خوب نیست! لغزش زیاد داشته ام. چطور می توانم جبران کنم؟ مردم زشتی و پلیدی ام را نمی‌بینند فکر می‌کنند من آدم حسابی‌ام. می‌ترسم وقتی با باطنم آشنا بشوند آبروی امام حسین (ع) و بچه مذهبی ها را ببرم. من میدانم من تو زرد از آب درآمدم و بقیه بچه مذهبی‌ها اینطوری نیستند و نمی‌خواهم باعث بی آبرویی و بدبینی بقیه بشم. استاد دست و دلم دیگه به توبه، نماز و دعا خوندن و زیارت رفتن نمی‌رود؛ همه اش فکر می‌کنم دارم خدا را مسخره می‌کنم با این کارم. استاد عیب نماز خوندن من چی بوده که «تنهی عن الفحشا و المنکر» نشد؟ چه کنم که خدا رسوام نکنه و باعث بی آبرویی بقیه نشم؟
پاسخ استاد اصغر طاهرزاده:
