آیا خداوند توبه همه بندگان را می پذیرد؟
آیا انسان تا لحظه مرگ فرصت توبه دارد؟
توبه مقربین و معصومین به چه معناست؟
آیا اعتقاد به قبولی توبه از طرف خداوند باعث جری شدن گنهکار نمی شود؟
آیا توبه از شرک باعث بخشش همه گناهان حتی حق الناس می شود؟
در کتاب معراج السعاده حدیثی دیدم که نوشته بود: هرکس یقین به قضا و قدر داشته باشد غمناک نگردد. از طرفی روایت داریم که «ازالة الفرصه غصة» یا «اضاعة الفرصة غصة از غررالحکم»، این دو روایت چطور باهم قابل جمع است؟ کسی که فرصتی را از دست بدهد و کوتاهی کند غمگین و پشیمان می شود، حال آنکه روایت اول می گوید اگر یقین به قضا و قدر داشته باشید نباید غمگین بشوید.
پاسخ استاد اصغر طاهرزاده:
در تفسیر عیّاشى از سلیمان بن خالد روایت آورده که گفت:
من به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم:
پاسخ این مردم که مى پرسند: اگر على (علیه السلام) حقّى داشت چرا براى احقاق آن قیام نکرد، چیست؟
خصال از امام صادق (علیه السلام) از پدرش، از جدش، از على (علیه السلام) روایت کرده که فرمود: براى بهشت هشت در است:
درى است که از آن انبیا و صدیقین داخل مى شوند.
و درى دیگر است که از آن شهدا و صالحان داخل مى شوند،
و پنج در از آنها مخصوص شیعیان و دوستداران ما است تا آنجا که فرمود:
و در مجمع البیان از کلبى نقل کرده که در تفسیر آیه مورد بحث گفته است:
این آیه درباره مشرکین یعنى وحشى و یاران او نازل شده، چون وقتى وحشى حمزه را کشت، و قرار بود که اگر او را به قتل برساند آزادش کنند، و به عهد خود وفا نکردند، او و یارانش از کار خود پشیمان شدند، و نامه اى از مکه براى رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله) فرستادند، مشعر به این که ما از کرده خود پشیمان شده ایم، و چیزى مانع اسلام آوردن ما نیست مگر آن مطلبى که ما از تو در مکه شنیدیم، گفتى:
«و الّذین لا یدعون مع اللّه الها آخر، و لا یقتلون النفس الّتى حرّم اللّه الا بالحق، و لا یزنون...».
و ما تاکنون هم شرک ورزیدیم، و به جز خداى تعالى معبودهایى پرستیدیم و هم خون کسى را که خدا خونش را محترم مى دانست بریختیم، و هم زنا کردیم، اگر این مانع در کار نبود ما به پیرویت در مى آمدیم،
«معرفت النفس»
و مراحل رجوع به حقیقت در این تاریخ
«همراه با شرح صوتی استاد اصغر طاهرزاده»