رابطه ایمان و بلا

              

               «رابطة ایمان و بلا»

 

در کافى به سند خود از عبد الرحمان بن حجاج روایت شده که گفت: نزد امام صادق (علیه السلام ) سخن از بلاهاى عموم مردم و بلاى مخصوص مؤ من رفت، فرمود: 

از رسول خدا (صلى اللّه علیه و) پرسیدند: بلاى چه کسى در دنیا شدیدتر است؟ فرمود: اول انبیا و سپس آنکه شبیه تر از سایرین به انبیا است و بعد از آن، هر کس به هر مقدار که به انبیا شباهت داشته باشد، به آن مقدار بلا خواهد داشت و بعد از طبقه انبیا و اولیاء هر مؤ منى به مقدار ایمانش و حسن اعمالش به بلا مبتلا مى شود. بنابراین هر کس ایمانش صحیح و عملش نیکو باشد، بلاى او شدیدتر است و هر کس ایمانش سخیف و عملش ضعیف باشد بلاى او کمتر است.

 

 

علامه طباطبایی: 

و یکى از روایات معروف در این باب کلام رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله) است که فرموده : 

«الدنیا سجن المؤ من و جنه الکافر»، 

«دنیا زندان مومن و بهشت کافر است.»

 و نیز در کافى به چند طریق از امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام) روایت شده که فرموده اند: «خداى عزّوجلّ وقتى که بنده اى را دوست بدارد، به وسیله بلاها گوشت بدنش را آب مى کند.»

و نیز در همان کتاب از امام صادق (علیه السلام) روایت آمده که فرمود: 

مؤمن در حقیقت به منزله کفّه میزان است: هر قدر کفّه ایمانش زیاد و سنگین شود، به همان نسبت بلاى او زیاد و سنگین مى شود.

 

 

و باز در همان کتاب از امام باقر (علیه السلام) روایت آمده که فرمود: 

خداى عزّوجلّ همواره مراقب مؤ من است، همانطور که یک انسان در سفر همواره به یاد خانواده خویش است ، و خداى عزّ و جلّ بلا را به سوى مؤ من هدیه مى فرستد، همانطور که انسان مسافر براى خانواده اش هدیه مى آورد، خداى تعالى بنده مؤ منش را از لذائذ پرهیز مى دهد و پرستارى مى کند، آن چنانکه یک طبیب ، بیمار خود را از لذائذى پرهیز مى دهد و پرستارى مى کند.

 

و نیز در همان کتاب از  رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله) روایت آمده که فرمود: 

خداى تعالى از میان بندگانش به آن بنده اى که وى در مال و در بدن او بهره اى (از بلا) ندارد، حاجتى ندارد.

 

 

و همچنین رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله) فرمود: 

اگر مؤ من بر قله کوهى باشد، خداى تعالى کسى را بر آزار او مى گمارد، تا در برابر آن آزار پاداشش دهد.

و در کتاب «تمحیص» از امام صادق (علیه السلام ) روایت آمده که فرمود: 

غم و اندوه مؤ من تمام شدنى نیست ، مگر وقتى که همه گناهان او را از بین ببرد، و از همان جناب روایت دیگرى آمده که فرمود: بر مؤ من هیچ چهل شبى نمى گذرد مگر آنکه پیشامدى او را اندوهگین مى سازد تا به یاد پروردگارش بیفتد.

 

و در نهج البلاغه آمده که امیرالمؤ منین (علیه السلام) فرمود: 

اگر کوهى مرا دوست بدارد فرو مى ریزد و نیز فرمود: کسى که ما اهل بیت را دوست بدارد، باید براى بلاها جامه گشادى تهیه کند.

 

علامه طباطبایی: 

ابن ابى الحدید در شرح این کلام امام (علیه السلام) گفته است: از رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله ) روایت صحیح آمده که آن جناب به على (علیه السلام) فرمود: هیچ کسى تو را دوست نمى دارد مگر آنکه داراى ایمان باشد و هیچ کس تو را دشمن نمى دارد مگر آنکه داراى نفاق است .

و نیز از آن جناب روایت شده که فرمود: آمدن بلا به سوى مؤمن، از جریان آب از بلندى به پستى، سریع تر است و این دو مقدمه نتیجه اى قطعى و صادق دست مى دهند و آن این است که اگر کوهى على بن ابى طالب (علیه السلام) را دوست بدارد، متلاشى مى شود.