آیا خداوند توبه همه بندگان را می پذیرد؟
آیا انسان تا لحظه مرگ فرصت توبه دارد؟
توبه مقربین و معصومین به چه معناست؟
آیا اعتقاد به قبولی توبه از طرف خداوند باعث جری شدن گنهکار نمی شود؟
آیا توبه از شرک باعث بخشش همه گناهان حتی حق الناس می شود؟
خصال از امام صادق (علیه السلام) از پدرش، از جدش، از على (علیه السلام) روایت کرده که فرمود: براى بهشت هشت در است:
درى است که از آن انبیا و صدیقین داخل مى شوند.
و درى دیگر است که از آن شهدا و صالحان داخل مى شوند،
و پنج در از آنها مخصوص شیعیان و دوستداران ما است تا آنجا که فرمود:
مرحوم شیخ در کتاب مجالس به سند خود از حفص بن غیاث قاضى روایت کرده که گفت:
من در محضر جعفر بن محمد (علیه السلام) بودم، در آن زمانى که منصور آن جناب را احضار کرده بود، ابن ابى العوجاء که مردى ملحد بود به حضورش آمد، و عرضه داشت:
چه مى فرمایى در معناى آیه:
«کلما نضجت جلودهم بدلناهم جلودا غیرها، لیذوقوا العذاب» (۱)
که من در آن اشکالى دارم، و آن این است که به فرضى که پوست خود انسان گناه کرده باشد، پوستهاى بعدى که در دوزخ بعد از سوخته شدن پوست اول به بدن مى روید چه گناهى کرده، بسوزد؟
امام صادق (علیه السلام) فرمود:
در حال مطالعه تفسیر المیزان بودم که در ذیل آیات ۱۱ الی ۱۴ سوره نساء به این روایت برخوردم:
از امام صادق (علیه السلام) روایت آورده که فرمود:
امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود:حمد خدائى را که آنچه مؤ خر است مقدم نداشت و آنچه مقدم بود مؤ خر نداشت.
آنگاه على (علیه السلام) یک دست خود را به دست دیگرش زد و سپس فرمود:
هان اى امتى که بعد از رحلت پیامبرش دچار حیرت شده اگر مقدم مى داشتید کسى را که خدا مقدمش داشت و مؤخر مى داشتید کسى را که خداى تعالى مؤ خرش داشته و اگر ولایت و وراثت را در جائى قرار مى دادید که خداى تعالى قرارشداده بود هرگز نه بنده خدائى فقیر مى شد و نه سهم الارثى که خدا معین کرده بود کم مى آمد و نه حتى دو نفر در حکم خدا اختلاف مى کردند و نه امت در هیچ امرى از امور تنازع مى نمودند،
«تفاوت رسول و نبی و مُحدَث»
برید از امام باقر و امام صادق (علیه السلام) روایت کرده که در ضمن حدیثى در پاسخ برید که پرسید: «رسول»، «نبى» و «محدث» چه معنا دارد؟
فرمود: «رسول» آن کسى است که فرشته (در بیداری) برایش ظاهر شده، با او سخن مى گوید، ولى «نبى» در خواب مى بیند، و چه بسا نبوت و رسالت در یک فرد جمع مى شود. و اما «محدث» آن کسى است که صوت را مى شنود ولى صورت فرشته را نمى بیند.
«وَ تَرزُقُ مَن تَشاءُ بِغَیرِ حِساب»
رزق از نظر قرآن به چه معنا است؟
معناى رزق روشن و واضح است و آنچه از موارد استعمال آن به دست مى آید این است که در معناى این کلمه نوعى بخشش و عطا هم خوابیده، مثلا مى گویند پادشاه به لشگریان رزق مى دهد، که این جمله تنها شامل مواد غذائى لشگر مى شود، قرآن کریم هم مى فرماید:
آیا ملک و حکومت بنی امیه را خدا به آنها داد؟
در کافى از امام صادق (علیه السلام) روایت آورده که گفت :
حضور آن جناب عرضه داشتم قرآن کریم مى فرماید:
«قل اللّهم مالک الملک، توتى الملک من تشاء، و تنزع الملک ممن تشاء»
آیا جز این است که ملک بنى امیه را خدا به آنان داده؟
فرمود:
اینطور که تو فکر کرده اى نیست، خداى عزوجل ملک را به ما داد، ولى بنى امیه از دست ما ربودند، همانطور که خدا به مردى جامه نو مى دهد، ولى چپاولگرى آنرا از دست وى مى رباید، همچنان که نباید گفت خدا به چپاولگر جامه روزى کرده، چون جامه مال او نیست، همینطور نباید گفت خدا به بنى امیه ملک داده است.
«تمسک به قرآن در سیر الی الله»
در کافى از امام صادق از پدرش و از اجداد گرامیش (علیهم السلام) از رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله) روایت شده که فرمود:
«ایها الناس شما در خانه اى هدنه قرار دارید و در مسیر مسافرتى هستید، مسافرتى بس سریع، و چگونه چنین نباشد، با اینکه شب و روز و خورشید و ماه را مى بینید که هر تازه اى را کهنه مى کنند، و هر دورى را نزدیک مى سازند، و هر آنچه را قبلا وعده اش داده شده محقق مى سازند. پس براى این سفر دور توشه فراهم کنید.
راوى مى گوید: در این هنگام مقداد بن اسود برخاست و عرضه داشت:
یا رسول اللّه خانه هدنه چه معنا دارد؟