ده خصلت پسندیده سگ که مومن به داشتن آن سزاوار است

 

 

در سگ ده خصلت پسندیده است

 

که مومن به داشتن آن سزاوار است

 

 بسم الله الرحمن الرحیم

قال علی (ع) : طوبی لمن کان عیشه کعیش الکلب ففیه عشرة خصال فینبغی ان یکون کلها فی لمؤمن.

امیرالمؤمنین (علیه السـلام) می فرمایند: خوشا به حال کسی که زندگیش مثل زندگی سگ باشد!!! در سگ ده خصلت پسندیده است که مؤمن به داشتن آن سزاوارتر است.

 

اول) لیس له مقدار بین الخلق و هو حال المساکین.

سگ در میان مردمان ، قدر و قیمتی ندارد که این حال «مساکین» است.

(مؤمن به دنبال شهرت و انگشت نمائی نیست)

 

دوم) ان یکون فقیرا لیس له مال و لا ملک و هو صفة المجردین.

سگ مال و مِلکی ندارد که این صفت «مجردین» است.

(مؤمن به دنیا دلبستگی ندارد)

 

سوم) لیس له مأوی معلوم و الارض کلها له بساط و هو من علامات المتوکلین.

خانه و لانه ای مشخص و معینی ندارد و هر جا که رود همان جا را خوابگاه خود سازد و همه زمین بساط اوست که این از نشانه های «متوکلین» است.

(مؤمن به فکر ویلا و برج های سر به فلک کشیده نمی باشد.)

 

چهارم) ان یکون اکثر اوقاته جائعا و هو من علامات الصالحین.

اغلب اوقات گرسنه است و این عادت «صالحین» است.

(مؤمن شکم پرست و همیشه به فکر شام و نهار الوان نمی باشد.)

 

پنجم) ان ضربه صاحبه لا یترک بابه و هو من علامات المریدین .

اگر صد ضربه تازیانه از صاحب خودش بخورد، در خانه او را رها نمی کند و این صفت «مریدین» است.

(مؤمن به این و آن دست دراز نمی کند)

 

ششم) لا ینام من الیل الا القلیل و ذلک من اوصاف المحبین.

شبها به جز اندکی نمی آرامد و این از صفت های «محبین» و دوستداران است.

(مؤمن شبها برای آخرت کار می کند، نه پای تلویزیون و... )

 

هفتم) انه یطرد و یخفی ثم یدعی فیجیبو و لا یحقد و ذلک من علامات الخاشعین.

رانده می شود و ستم می بیند ولی اگر او را بخوانند بدون دلگیری بر می گردد و این از علامت های «خاشعین» و فروتنان است.

(مؤمن کینه توز نیست.)

 

هشتم) یرضی بما یدفع الیه صاحبه و هو حال القانعین.

به هر خوراک که صاحبش به او می دهد و راضی است و این حال «قانعین» است.

(مؤمن بد خرجی و اسراف نمی کند.)

 

نهم) اکثر عمله السکوت و ذلک من علامات الخائفین .

بیش تر لب فروبسته و خاموش است و این از علامت های «خائفین» است.

(مؤمن همیشه خدا ترس است.)

 

دهم) اذا مات لم یبق منه المیراث و هو حال الزاهدی .

وقتی می میرد ارثی از او باقی نمی ماند و این حال «زاهدین» است.

(مؤمن برای ورثه مال جمع نمی کند.)

(بر گرفته از کتاب در ثمین و ماء مَعین چاپ دوم صفحه 457 ـ تالیف آیت الله سید مجتبی حسینی میر صادقی زنجانی ) - ( از کتاب لئالی الاخبار ج 5 – ص 387- 388 )