قامتت دلربایی می کند آقا

 

خاطـرم را ز شوق، آکـنـدی
خـنـده بـر لب عـزیـز دُردانه

سر پا دیدمـت گـُل خـنـدان
شادمانم که می روی خانه

خـانه امـا دلـش گـرفت آقـا
خانه اما بهانه جو شده بود

چند روزی ز دیـدنـت مهجور
ناشکیبا و تـنـدخو شده بود

چند روزی ز عطر تو محروم
بی تحمل پـریـش و ناراحت

بی تو آقا دلش به تنگ آمد
که ندارد به غیـبـتت عـادت

شادمانم که خُـرّم و خندان
از کسالت در آمدی ای گل

سرخوشم از طراوت جانت
مثل شبنم به دامن سُنبُل

جـویـبـاران جـــاری مـــردم
بهـر بهبود حالتـان در جوش
 

دست و بازوی ملتی اکنون
بر گشوده به رویتـان آغوش

پای بر چشم مــا گـذار ای دوست
خوش گلیب سیز مَنیم سَنَه قربان

رهــبــــر عــاشـقـــان عــــاشـورا
مَــرد مــردانِ مَــرد و تورک اوغلان

برای سلامتی و طول عمر حضرتش صلوات.....

 

شعر از «سیاوش امیری»