«ماه رمضان و معنای گشودن خدا در مسیر روزه داری»
«۲۳ فروردین ۱۴۰۰»
«استاد اصغر طاهرزاده»
بسم الله الرّحمن الرّحیم
حقیقت وسیعتر از آن است که بتوان با محدودیتهای فهم خود آن را شکار کرد. بحمدالله ماه مبارک رمضان در حال طلوع است و خوب است که دوستان در راستای نظر به تفسیر انفسی قرآن، این طلوع را حس کنند. ملاحظه کردید که خود پیامبر (ص) قبل از آمدن ماه رمضان از آن ماه خبر میدهند و میفرمایند: «أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ أَبْوَابَ الْجِنَانِ فِی هَذَا الشَّهْرِ مُفَتَّحَةٌ» این خبر یک نوع کشف است. حسیّ را حضرت در خود مییابند و در حسِّ خود رمضان را پیدا میکنند. یکی از اشکالاتی که پیش آمده و عرفا آمدهاند تا متذکر آن اشکال شوند؛ این است که وقتی دین آمد، در همان افق اولیهای که گشود، همه میفهمیدند دینداری به چه معنا است. ولی کمکم این دینداری تبدیل به رسم و عادت شد و انسانها فکر کردند اگر همان رسمها را رعایت کنند، دیندار هستند. عرفا که متوجهی این ضعف شدند سعی نمودند دینداری را به بستر اصلیاش برگردانند تا انسانها در کنار رعایت آداب دینی، حسّ حضور در محضر حضرت حق را در خود بیابند.
«راه های بخشش و جبران گناه»
«ماه رمضان، ماه انس با خداوند»
«استاد اصغر طاهرزاده»
بسم الله الرّحمن الرّحیم
با شروع ماه مبارک رمضان، افقی در مقابل انسان گشوده میشود تا امیدوارانه به انتظار گشایش «عشق» و «اُنس» با حضرت محبوب به استقبال آن ماه عزیز برویم، به امید حضور در میهمانی خدا و نوشیدن میِّ محبت از جام ساقیِ ازلی که «آشنایی نه غریب است که جانسوز من است.»
«رمضان کلید میکدة گمگشته بود پیدا شد»
«سخنرانی اعتکاف ماه مبارک رمضان - ۱۳۹۴/۰۳/۲۵»
«استاد اصغر طاهرزاده»
«معنای تقوا در پرتو روزة ماه مبارک رمضان»
«سخنرانی اعتکاف ماه مبارک رمضان - ۱۳۹۵/۰۳/۱۷»
«استاد اصغر طاهرزاده»
«ورود به ماه مبارک رمضان»
«سخنرانی اعتکاف ماه مبارک رمضان - ۱۳۹۶/۰۳/۰۳»
«استاد اصغر طاهرزاده»
«روزه و شکوفایی جان»
«سخنرانی اعتکاف ماه مبارک رمضان - ۱۳۹۳/۰۴/۰۷»
«استاد اصغر طاهرزاده»
«روزه عملی که علم آورد»
«سخنرانی اعتکاف ماه مبارک رمضان - ۱۳۹۳/۰۴/۰۲»
«استاد اصغر طاهرزاده»
این دو آیه خبر مى دهد از میزانى که عمل بندگان با آن سنجیده مى شود یا خود بندگان را از جهت عمل وزن مى کند؛ از آیات دیگرى نیز این معنا که مراد از وزن، حساب اعمال است استفاده مى شود، مانند آیه:
وَنَضَعُ الْمَوَازِینَ الْقِسْطَ لِیَوْمِ الْقِیَامَةِ فَلَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئًا ۖ وَإِن کَانَ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِّنْ خَرْدَلٍ أَتَیْنَا بِهَا ۗ وَکَفَىٰ بِنَا حَاسِبِینَ (آیه ۴۷ سوره انبیا)
و از آن روشن تر آیه:
یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِّیُرَوْا أَعْمَالَهُمْ (۶) فَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ (۷) وَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ (۸) است، که عمل را ذکر کرده و سنگینى را به آن نسبت داده است و کوتاه سخن اینکه منظور از «وزن» سنگینى اعمال است، نه صاحبان اعمال.
آیه مورد بحث اثبات مى کند که براى نیک و بد اعمال وزنى هست، لیکن از آیه «أُولَٰئِکَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِ رَبِّهِمْ وَلِقَائِهِ فَحَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فَلَا نُقِیمُ لَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَزْنًا (آیه ۱۰۵ کهف) استفاده مى شود که اعمال حبط شده برایش وزنى نیست و تنها اعمال کسانى در قیامت سنجیده مى شود که اعمالشان حبط نشده باشد، پس هر عملى که حبط نشده باشد چه نیک و چه بد ثقلى و وزنى دارد، و میزانى است که آن وزن را معلوم مى کند. (۱)
«آداب روزه گرفتن پیامبر اکرم (ص)»
امام صادق (علیه السلام) فرمودند:
هیچ بدنى از عملى که نیت در آن قوى باشد ناتوان نشد.
شرح مختصر حدیث:
گاهی می شود که انسان اراده می کند به انجام فلان عمل خیر مثلا گرفتن روزه یا خواندن نماز شب و یا حتی انجام یک عمل مباح ولی سخت مثل کسب قهرمانی المپیک در یک رشته ورزشی که مستلزم انجام فعالیتها و تمرینات بسیار شدید و طولانی مدت بدنی است. از آنجایی که بدن ابزار نفس و روح انسان است و این روح و نفس است که بدن را از رختخواب برای انجام نماز شب بلند می کند و یا بدن را به انجام تمرینات سخت وامی دارد.