«حضرت فاطمه (سلام الله علیها) مقصد خلقت»
به روایت «یا احمد لولاک لما خلقت الافلاک و لولا علی لما خلقتک و لولا فاطمه لما خلقتکما»
«ای احمد (ص) اگر تو نبودی افلاک را خلق نمیکردم و اگر علی (ع) نبود تو را خلق نمیکردم و اگر فاطمه (س) نبود شما دو نفر را خلق نمیکردم.»
از نظر معرفتی چگونه باید نگاه کرد؟ آیا به این معناست که مقام حضرت فاطمه زهرا (س) از پیامبر (ص) و امیرالمومنین (ع) بالاتر است؟
پاسخ استاد اصغر طاهرزاده:
شخصى از امام صادق (علیه السلام) پرسید: آیا عیسى بن مریم کسى را بعد از مردنش زنده کرده، به طورى که عمرى را براى مدتى از سر گرفته باشد و مانند سایرین غذا خورده و بچه دار شده باشد؟ (۱)
حضرت فرمود:
امام صادق (علیه السلام) فرمودند:
هیچ بدنى از عملى که نیت در آن قوى باشد ناتوان نشد.
شرح مختصر حدیث:
گاهی می شود که انسان اراده می کند به انجام فلان عمل خیر مثلا گرفتن روزه یا خواندن نماز شب و یا حتی انجام یک عمل مباح ولی سخت مثل کسب قهرمانی المپیک در یک رشته ورزشی که مستلزم انجام فعالیتها و تمرینات بسیار شدید و طولانی مدت بدنی است. از آنجایی که بدن ابزار نفس و روح انسان است و این روح و نفس است که بدن را از رختخواب برای انجام نماز شب بلند می کند و یا بدن را به انجام تمرینات سخت وامی دارد.
و در کتاب الدرر و الغرر از على (علیه السلام) روایت شده است که فرمود:
عارف کسى است که نفس خود را بشناسد و او را آزاد سازد، و از هر چیزى که دورش مى کند منزهش بدارد.
علامه طباطبایی: یعنى از اسیرى هواى نفس و بندگى شهوات آزادش کند.
و نیز در کتاب مزبور از آن جناب روایت شده که فرمود:
بزرگترین جهل ها و جهل انسان است به نفس خویش.
قال الله تعالی:
هر کس به مقتضاى رضاى من عمل کند من او را به سه خصلت وا مى دارم:
اول: شکرى به او یاد مى دهم که آمیخته با جهل نباشد.
دوم: به ذکرى موفقش مى کنم که فراموشى در آن راه نداشته باشد.
سوم: محبتى از خودم در دلش مى اندازم که محبت هیچ یک از مخلوقاتم را بر آن محبت ترجیح ندهد.
اى کسانى که ایمان آورده اید بر شما باد رعایت نفس خودتان، چه آنان که گمراه شده اند گمراهیشان بشما ضرر نمى رساند اگر شما خود راه را از دست ندهید، بازگشت همه شما به خداست و پس از آن آگاهتان مى کند به آنچه عمل مى کردید. (105)
مؤ منین مسؤول گمراهى اهل ضلالت نیستند. از ضلالت آنها نهراسند و تحت تاثیرقرار نگیرند
«آخر الزمان در کلام امام صادق (ع)»
و در روضه کافى از محمد بن یحیى از احمد بن محمد از بعضى اصحابش و نیز على بن ابراهیم از پدرش از ابن ابى عمیر روایت کرده اند که امام صادق (ع) فرمودند:
آیا نمی دانى که هر کس منتظر امر ما باشد و بر اذیتها و ترسها که امروز می بیند صبر کند، فردا در زمره ما خواهد بود،
پس هر زمان دیدى حق مرده و اهلش از بین رفته اند و جور و ستم همه جا را فرا گرفته و قرآن کهنه شده و چیزهائى در آن پدید آمده که در آن نیست
و دیدى که قرآن طبق هوا و هوسها توجیه و تفسیر می شود
و دیدى که دین وارونه شده، آنچنانکه کاسه وارونه می شود
و دیدى که اهل باطل بر اهل حق آقائى و سرورى می کنند
و دیدى که شر ظاهر گشته و از آن نهى نمی شود بلکه از اهل شر دفاع می شود
خداوند در آیه ۶۷ سوره مائده می فرماید: «ان الله لا یهدى القوم الکافرین» مبنی بر اینکه خداوند قوم کفار را هدایت نمى کند، آیا این جمله منافى سراپاى قرآن و مخالف صریح عقل نیست؟! خداوندى که خود تمامى وسایل هدایت را که یکى از آنها فرستادن انبیا و کتابهاى آسمانى است فراهم فرموده، آیا معقول است همین خداى مهربان از طرفى به انبیاى خود اصرار بورزد که بندگان مرا به خدایشان آشنا کنید و از طرفى خودش بفرماید: خداوند کفار را هدایت نمى کند مگر اینکه حجت خالص بر آنها تمام شود؟! و آیا جز این است که ما به چشم خود مى بینیم که خداوند کفار را یکى پس از دیگرى هدایت مى کند؟!
پاسخ علامه طباطبایی: